De To Do List

Hey hallo!

Dit keer geen verslag vanuit het enorme India, maar het piepkleine eilandje daaronder; Sri Lanka. Ook wel de parel van de Indische Oceaan, de traan van India (voor ons een traan van vreugde!) en beenham genoemd door….ja natuurlijk; wij bourgondische Nederlanders!

Maar even terug naar de aankomst in Sri Lanka. Dinsdagochtend vertrok ons vliegtuig vanuit India en binnen een ruim uur stonden we al op Sri Lankaanse bodem en toen we het vliegveld uitliepen was het al meteen een en al groen om ons heen! “Welkom in Sri Lanka” riepen we allebei met een big smile op ons gezicht.

Omdat we in India hebben besloten (extreem) actief te doen in Sri Lanka, pakten we meteen de bus naar Kandy. Nou, alsof iemand ‘daar boven’ ons gehoord heeft over actief doen, stonden we de eerste drie kwartier als sardientjes in blik in de bus en moesten ons bij elke bocht of lompe ‘quick stop’ goed vasthouden om niet op iemands schoot te belanden. Gelukkig kwamen er uiteindelijk twee plaatsen vrij, maar tot overmaat van ramp kregen we een klapband! En liet dat nou net de band zijn waar wij zaten… Met nog verdoofde oren van de klap en half stikkend van de rook, zaten we beduusd te kijken toen de chauffeur gewoon door reed alsof er niks aan de hand was. Only in Sri Lanka…

In Kandy aangekomen gingen we meteen op zoek naar een hotel. Omdat Kandy in een berggebied ligt, was het vooral heel veel bergopwaarts… Ja, ook hier werd er voldaan aan onze actiefheidswens. Omdat we er al snel achter kwamen dat er niet veel te doen is in Kandy, hadden we voor de volgende dag het olifantenweeshuis op het programma staan. Deze stond hoog op onze To Do List en we konden deze dus meteen afvinken! Zoals in mijn vorige verhaal al bleek dat ik nu al gek ben op olifanten, is dat die dag nog eens even goed versterkt. Ik kan het wel 20 keer herhalen, maar wat een coole beesten! In totaal hebben we 3,5 uur besteed aan het kijken, voeren, bewonderen en aaien van deze machtige dieren. En als kers op de taart mochten we een kleintje de fles geven…! Ik ben verliefd.

Nummer 1 van de lijst kon worden afgestreept, dus op naar nummer 2; het gevreesde Adam’ s Peak. Deze heilige berg voor pelgrims is 2243 meter hoog en bestaat uit 5200 trappen.. gevalletje van: “Be careful what you wish for?” Zucht, dit zou een zware en lange nacht gaan worden. Ja, je leest het goed; nacht! Om 02.00 uur stonden we klaar met flessen water, warme trui en onze trouwe sneakertjes. Op naar de top! Met wat zware momentjes, bemoedigende woorden van locals en de zonsopgang in het verschiet, kwamen we strompelend maar voldaan aan op de top van Adam’s Peak. Trillend op onze beentjes hebben we staan wachten tot deze prachtige zonsopgang. Jeetje, dit was toch wel heel indrukwekkend en zeker de moeite waard! Op een gegeven moment gingen alle pelgrims bidden en werden er rituelen uitgevoerd, bijzonder om mee te maken. Eenmaal bijgekomen waren we er geestelijk en lichamelijk weer klaar voor om al die 5200 trappen weer omlaag te gaan… Ik denk dat dit ons de das om heeft gedaan, want we hebben drie dagen later nog kreupel gelopen van de spierpijn. Maar, we did it!!!

Natuurlijk hadden we na deze enorme klim een relax-dagje verdiend en hebben lezend en zittend op onze veranda de dag doorgebracht. De volgende dag was het tijd om verder te gaan en nog meer dingen van ons lijstje af te strepen. Daarom namen wij –heel rebels;-)- een riksja in plaats van de goedkope lokale bus. Helaas werden we daarvoor meteen gestraft aangezien we een nogal niet erg spraakzame riksja-chauffeur (dit is nog zacht uitgedrukt!) hadden, die ons compleet negeerde als we iets aan hem vroegen en waren we na 4 uur rijden (we zouden er binnen drie uur moeten zijn) nog steeds 55 KM van de eindbestemming af! Alsof het niet erger kon, besloot de riksja er mee op te houden, waardoor Lizette en ik er zooo’n genoeg van hadden! Na een felle discussie zijn we mooi in een andere riksja gestapt en eindelijk kwamen we dan aan in Embilipitiya. In dit dorp was echt geen reet te doen en hebben ons dan ook opgesloten in onze hotelkamer. Toen Lizette ons balkon even wilde uitchecken ontdekte ze dat er super veel apen liepen. We hebben dus 5 minuten –nog net niet met platgedrukte neus- voor het raam (letterlijk) aapjes staan te kijken. Dat was onze beloning van de dag.

Uiteraard zijn we niet zonder reden naar dit verlaten gat gekomen en zijn we de volgende dag op safari gegaan in het Uda Walawe National Park. Al weken roepen we dat we wilde olifanten willen spotten en we hoopten dat onze wens die dag uit zou gaan komen. En alsof ze dat wisten, stonden er al vijf olifanten bij het hek. Joehoeee, onze eerste wilde olifanten!! Na een poosje in de hobbelende jeep, kwamen we nog meer olifanten tegen! En we zijn super dichtbij geweest!!! Yes, nummer 3 van de lijst kon worden afgevinkt. Drie uur, een verhit hoofd, 15 olifanten, drie krokodillen (van veraf), een leguaan en een buffel later, zat de safari erop. Mission accomplished!

Uiteraard wilden we zo snel mogelijk weg uit dit niet toeristische hol, waar we door iedereen aangegaapt werden en pakten we –dit keer wel braaf en goedkoop- de bus. ‘s Avonds kwamen we aan in Tissa. Hier vandaan konden we twee nationale parken bezoeken. Worden jullie al gek van het woord ‘Nationaal Park’? Oke, dan ga ik gewoon door! Uiteindelijk hebben we gekozen voor het park waar we het beste jachtluipaarden konden spotten. Eigenlijk verwachtten we niet dat we deze snelle rovers zouden gaan zien..maar een dag later bleken we toch geluk te hebben. Om 05.00 uur werden we netjes opgehaald door een jeep, die we deelden met een praatgrage Amerikaan en Australier. Wij, die totaal geen ochtendmensen zijn, hadden totaal geen zin in diepe gesprekken in de vroege ochtend. Dus nadat ik een paar keer even uitgebreid had zitten gapen (inclusief geluid) en had zitten uitstrekken voor de neuzen van onze medepassagiers, was de hint wel duidelijk; koppen dicht!! Gelukkig kwamen we al snel uit onze passieve modus, want al meteen zagen we een jachtluipaard in de boom! Alhoewel het beest nog aan het genieten was van zijn nachtrust en er dus totaal geen beweging in zat, was het toch best fascinerend om te zien. Na nog een aantal super mooie olifanten, tropische vogels, heel veel buffels, apen en wezels was het tijd om te gaan lunchen aan het strand. Helaas(?) was onze chauffeur een overduidelijke homo (hij noemde zichzelf ’ladyboy’) en ik zeg helaas omdat we nou net een homo moesten treffen die in een beauty salon werkt. Meneer vond ons maar op jongens lijken (pardon?!) en we hadden hoognodig een waxbeurt en kappersbeurt nodig! En bedankt! Nu moet ik toegeven dat we die dag onze benen al een tijdje niet geschoren hadden, geen make-up op hadden en ons haar als een dode poedel op ons hoofd lag...Maar toch; pijnlijk!

Na lekker te hebben gechilled en gegeten op het strand, was het weer tijd voor de middag-safari. Lizette riep al dagen dat ze de zeldzame zwarte beer wilde zien en ik bleef maar roepen dat dat echt niet ging gebeuren..fout! Weer hadden we geluk en hebben de (eigenlijk best wel schattige (als hij zijn mond niet open doet)) beer gezien!! En leuk dat ie was! Helaas was de pret van korte duur, want ineens starte de jeep niet meer! Stonden we daar in de middle of nowhere in een park met allemaal wilde dieren! Lizette en ik waren er van overtuigd dat er echt een vloek op ons en voertuigen rust.. Het spreekwoord 'drie keer is scheepsrecht' was hier duidelijk van toepassing! Na een slopende dag, het beeld van de jachtluipaard en de beer nog op ons netvlies en een ladyboy-vriend rijker, kwamen we voldaan weer terug in het hotel. Numero 4 van de lijst was ook volbracht!

Omdat Lizette en ik vonden dat we super goed bezig waren geweest, verdienden we het wel om richting zuiden te reizen en daar te gaan genieten van een paar verlaten stranden. Dat verlaten hebben we wel geweten...In Tangalle aangekomen bracht de riksja ons naar het strand waar super veel guesthouses stonden. Dat van de guesthouses was absoluut waar; je kon kiezen uit tientallen hotelletjes, maar er was amper een gast of personeel te bekennen. Dat ’verlaten’ hadden ze wel heel serieus genomen hier! Na twee dagen zowat geen mens gezien te hebben, vonden we het wel mooi geweest en waagden we ons naar een andere plek; het paradijselijke Mirissa. En of het paradijselijk is! Met een hutje op het strand, de tafels met kaarslicht aan zee, de vrolijke muziek en de uitgestalde verse vis kwam het Goa-gevoel meteen terug! Hier konden we onszelf wel vermaken:-D. De afgelopen dagen hebben we dus vooral liggen zonnen, cocktails gedronken en gewoon genieten! Uiteraard waren we onze To Do List zeker nog niet vergeten en gingen we voor nummer 5 op de lijst; whale watchen! Alsof die mensen ons willen pesten, moesten we natuurlijk weer om 06.00 uur klaar staan. Hup, de boot in en koers richting de open zee. Ik, die normaal nooit last heb van zeeziekte, had heel stoer geen pilletje genomen..had ik beter wel kunnen doen..Nog voordat we een walvis gezien hadden, begon ik al misselijk te worden en heb mezelf maar een beetje zielig in een hoekje genesteld. Lizette kreeg (ondanks haar pil) ook last van haar maag en samen zaten we een beetje te klagen dat die walvissen wel heel lang op zich lieten wachten. Lizette heeft het whale watchen daarom meteen maar omgedoopt tot whale wachten. Is ie leuk of niet? Gelukkig hebben we uiteindelijk nog wat springende dolfijnen gespot en hebben we 4 keer een staart van een walvis omhoog zien gaan. Niet zo spectaculair als verwacht, maar we hebben ze toch maar mooi gezien!

Voor vandaag uiteraard weer een relax-dag ingepland en morgen maar weer eens de bus in richting een ander strandplekje. Over een week zit ’hoofdstuk Sri Lanka’ er al weer op en is het tijd voor Thailand! Vanuit daar zullen jullie weer verslag van mij krijgen..

Voor nu een dikke kus en tot in het volgende land!

Ilja