Ilja & Lizette en het kakkerlakkenslagveld

Hallo daar!

Het heeft even op zich laten wachten, maar hier dan de volgende update van onze avonturen, plannen en bezigheden. Wees gewaarschuwd; er komen veel begrippen zoals ‘ ‘strand’, ‘lekker eten’, ‘relaxen’ en ‘zee’ in voor… Weet dus waar je aan begint;-)!

Nu moet ik echt even graven waar ik was gebleven in mijn vorige verhaal…ik geloof dat we toen net gearriveerd waren in Mumbai en dat we Elephanta Island wilden bezoeken. Nou, wij waren hier zelf de bezienswaardigheid in plaats van het eiland zelf! Op de boot er naar toe begon de ‘ellende’ al; eerst begon een vrouw stiekem foto’s te maken, daarna vroeg de eerste persoon of ze een foto mocht maken en toen was het hek van de dam; de hele boot maakte kostelijk gebruik van onze onzekere ‘ja, je mag wel een foto maken’ en een volledige fotoshoot was hiervan het gevolg… Kinderen werden op onze schoot geplaatst en begonnen spontaan in huilen uit te barsten van die twee rare ‘witte’ grote mensen en iedereen moest ook nog even apart met ons op de foto. Toen we dachten dat het ergste was geweest, werden we op het eiland zelf belaagd door 12 jongens die wel 20 foto’s hebben gemaakt. We wisten niet wat ons overkwam!! Gelukkig hebben we tussen ons ‘modellenwerk’ door ook nog kunnen genieten van de uitgehakte beelden en de vele aapjes die alle mensen de stuipen op het lijf joegen door te grommen en ze aan te vallen. Hier hebben we smakelijk om gelachen!

Ik ga niet te veel uitwijden over Mumbai, maar wat ik wel wil zeggen is dat ik wel een beetje van de stad ben gaan houden. Het heeft een super relaxed ritme (waaraan wij ons natuurlijk prima konden aanpassen), het heeft gezellige internationale restaurantjes, de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam en er is altijd wel wat te zien en te doen. We hebben ons hier dus goed vermaakt! Het enige mindere van zo’n grote stad is dat er meer daklozen en bedelaars rondlopen. Wij -twee harde tantes- konden het best goed volhouden om ze te negeren ook al trekken ze zowat je kleren van je lijf of rukken ze je arm er bijna af om aandacht te vragen. Maar toen we op een gegeven moment bij een kraampje stonden om wat eten in te slaan voor een lange treinreis, kwam een vrouw met een baby’tje vragen of we melkpoeder wilden kopen voor haar kind. Wij -niet zo hard als we dachten- vonden dit toch wel erg aandoenlijk omdat ze puur wat vroeg voor haar eigen kind en zwichtten hiervoor en kochten een pak koekjes (melkpoeder vonden wij iets te overdreven qua prijs). Lizette, die de mensen hier al sinds aankomst probeerd op te voeden, geeft het pak koekjes aan de vrouw. De vrouw pakt het pak koekjes dus aan, maar Lizette laat nog niet los en zegt opvoedend; ‘You’re welcome’ met het idee dat de vrouw dus netjes dank je wel moet zeggen. Na 5 keer ‘You’re welcome’ te hebben gezegd, het pak koekjes nog in haar hand houdend, ik dubbel lig van het lachen en de vrouw verward naar Lizette kijkt, geeft Lizette het op en laat de koekjes los. En zo heeft Lizette nog meer manieren om mensen op te voeden; In het noorden zijn de mannen best dominant en praten op een hele harde toon. Lizette zei dan elke keer; ‘Praat op een rustigere toon anders luister ik niet’! Blijkbaar werkt het wel, want de mannen gingen er altijd een beetje onzeker van lachen en gingen toen rustiger praten. De meeste recente manier en deze komt hier in het zuiden ook nog voor; Als we met onze enorme backpacks in een riksja moeten stappen en de riksja-chauffeur helpt ons niet om de backpacks in de riksja te leggen moppert Lizette; ‘Wees een gentleman en help ons de backpacks erin te leggen!’ Ik moet zeggen dat deze manier niet altijd even goed werkt..Misschien ook een rustigere toon gebruiken Lizette?;-)

Omdat Mumbai alleen een stadsstrandje heeft, hadden we toch wel behoefte aan een echt strand met meer natuur en waar we echt in de zee konden zwemmen. Op naar Goa dus!
Wow, Mumbai was al een wereld die voor ons open ging, maar Goa was een nog betere wereld! We begonnen in Noord-Goa en vonden een met palmbomen begroeide plek met allerlei verschillende schattige guesthouses vlak aan het strand. We vonden een kamer in het Baptista Guesthouse en genoten van ons allereerste eigen balkonnetje. Binnen 3 minuten lopen zat je aan het strand met overal strandbedjes, parasolletjes en beach shacks. In deze beach shacks aten we elke ochtend ons ontbijtje; heerlijk wakker worden met een verse sinaasappelsap en de zee op de voorgrond. Nu dachten wij geen echte strandmensen te zijn, maar het tegenovergestelde bleek waar, want we hebben 5 dagen alleen maar genoten van de zon, een duik in de zee en he-le-maal niets doen! Na wat verhalen werden we toch wel heel nieuwsgierig naar het zuiden van Goa en besloten op vrijdag de bus te pakken. Hier ontmoetten we twee Duitse meisjes en een Finse meid en dat klikte goed. Na drie keer overstappen en een paar uur verder, kwamen we aan op bestemming. Potjandikkie! Als we dit hadden geweten waren we meteen doorgereisd naar het zuiden. De sfeer was hier zo totaal anders! Meer leeftijdsgenoten, meer natuur, een breder en zachter strand en allemaal super schattige ‘coco-hutjes’ op het strand om in te slapen. Voor 3 euro per nacht besloten we dan ook om te gaan settelen bij ‘Tony Cottages’; een soort mini-strandje met ongeveer 30 gekleurde en simpele hutjes. Zuid-Goa staat bekend om zijn verse vis en hier hebben we dan ook dagen lang van mogen genieten; van sunfish tot tuna, van prawns tot Pink snapper..we hebben het allemaal geprobeerd. En heerlijk dat het was! Daarnaast kun je hier dus letterlijk dineren op het strand met alleen een kaarsje op de tafel als enige licht. Suuuper romantisch, maar wel een beetje lastig als je een hele vis moet ontleden…

Zoals jullie lezen zijn wij helemaal verliefd geworden op Zuid-Goa, maar na al die dagen liggen bakken in de zon, vonden we het wel weer tijd om weer in de actieve modus te komen. Omdat Lizette via haar werk iemand wilde ontmoeten voor koffieplantages etc. maakten we een stop in Mangalore. Helaas was dit niet een al te goede move van ons, want weer waren we hier de enige toerist en er was echt niets te doen in dit gat. Onze tijd in Mangalore was een beetje een pech-periode want ongeveer alles ging mis; we kwamen om 4.30 uur aan en hebben met onze slaperige en bezwete hoofden tot 06.00 uur naar een hotel gezocht, het bezoeken van de koffieplantages ging niet door, er was niks maar dan ook niks boeiends te doen en als klap op de vuurpijl heb ik mijn broek gewassen waar mijn telefoon nog in zat…slim!

Je snapt, we hebben meteen een treinticket naar de volgende bestemming geboekt; Kerala; bekend om de backwaters. Inmiddels zijn we aangekomen maar niet zonder slag of stoot..luister en huiver…: Na onze relaxte treinrit van Mumbai naar Goa stapten we gistermiddag vol goede moed de trein in; deze 9 uur zou een makkie worden! Maar al snel was daar de eerste tegenvaller; de trein zou pas een uur later dan gepland vertrekken. Zwetend, puffend en nu al klagend over een harde kont, stonden we nog steeds stil op het station van Mangalore. Eindelijk kwam er dan beweging in! Na een paar uur begon het donker te worden en hadden een paar gehuisvestigde beestjes besloten om ons te gaan pesten; kakkerlakken!!! Nu had lizette al een trauma opgelopen in Mumbai omdat er een kakkerlak op haar tandenborstel zat, maar nu werd deze nog even flink aangewakkert. Ik, met mijn nog grotere insectenfobie was ook totaal niet blij met deze kakkerlakkenstormloop. In het begin durfden we ze nog niet dood te maken en hadden we een hele lieve buurman die elke keer zijn slipper opofferde om deze razendsnelle pestkoppen te doden, maar toen ze maar bleven komen besloot Lizette het heft in eigen hand te nemen en moest haar slipper het vuile werk opknappen. Natuurlijk zat iedereen in de trein zich kostelijk te vermaken om dit tafareel. En elke keer als ze weer gegil of een klap hoorden, zag je alle hoofdjes even onze kant opkijken. Wat een medelijden…not!
Nu we toch al uitgelachen waren kon een volgend lachsalvo van onze medereizigers ook niet meer baten. Toen het tegen 20.00 uur liep kregen Lizette en ik wel zin in iets warms te eten. Gelukkig was daar een verkoopmannetje aan het raam, waarvan we een bakje rijst met kip kochten. Wij, domme sukkels, hadden er natuurlijk niet opgerekend dat ze hier ook met de handen eten en hadden dus geen bestek. Oei, dat zou nog eens wat gaan worden. Wij onhandig met onze rechterhand in de bak rijst graaiend, werden weer vol uitgelachen toen alle rijst door de treincoupe vloog tijdens een poging het onze mond te laten bereiken. Na wat uitleg van onze buurman en kakkerlakkenbestrijder lukte het ons redelijk goed om meer rijst op te eten dan op de grond te laten belanden. Weer een ervaring rijker! Omdat onze buurman toch het idee had dat er meer eten op de grond was beland dan dat er in onze maag zat, bood hij ons heerlijke zelfgemaakte kippenpootjes aan met chappati. Hadden wij dan toch ons buikje nog vol!
Nadat we dachten alle gekkigheden wel gehad te hebben, kwam het volgende incident aan bod. De trein stond weer eens stil ergens midden op het spoor in de middle of nowhere en ineens sprint de halve trein naar buiten. Nu zijn we wel gewend dat de trein hier gewoon overal en nergens stil gaat staan zonder reden, maar niet dat iedereen naar buiten rent. Onze buurman, kakkerlakkenbestrijder en nu ook informatieverschaffer vertelde ons (alsof het heel normaal was) dat er iemand uit de trein was gevallen en dat nu iedereen met zaklampen ging zoeken…Ja, nu denken jullie hoe kan je nou uit de trein vallen als de deuren dicht zitten? Nee, lieve mensen, de deuren in India blijven gewoon lekker open terwijl we met 180 km per uur over het spoor razen. Na een klein kwartiertje was de persoon in kwestie weer terecht en konden we weer verder. Pfff..wat een treinrit!

Vannacht om 02.00 uur kwamen we dan aan in Kochi (centraal Kerala) en ik ben heel benieuwd wat deze stad ons gaat brengen. Er schijnt een Fort te zijn, een Nederlands paleis, een Joodse buurt en een strand. Over een paar dagen gaan we richting Zuid-Kerala en daar willen we wat boottrips gaan doen op de backwaters en gaan genieten van de natuur. Daarna bezoeken we een Nationaal Park met onder andere olifanten en tijgers.
Tot zover de plannen!

Ik kan het niet laten om weer af te sluiten met wat feitjes, dus hier komt ie dan;
- Indiase mannen lopen hier heel vaak hand in hand en zijn best intiem met elkaar. Maar; homoseksualiteit is srikt verboden in heel India. Toch best handig dan voor homo’ s.
- Je ziet hier veel baby’s en kleine kinderen met make-up op. Zo doen ze een soort zwarte oogpotlood onder de ogen. Ook doen ze vaak een zwarte of rode stip op het voorhoofd. En het ergste wat ik heb gezien is dat de wenkbrauwtjes van een klein meisje waren overgetekend met een dikke zwarte stift. En nog zo scheef als wat! Het leken net van die boze behaarde mannenwenkbrauwen..zo zielig!
- Ze doen hier in India aan werkverschaffing. Er zijn te veel mensen en te weinig werk en dit merk je overal. Zo staan er bij een receptie van een hotel 5 mensen achter de balie. In een restaurant staan er vaak meer obers dan gasten. En bij een station staat een mannetje met seinlichten als er een trein aankomt, in plaats van automatische stoplichten..

Dit was het voor deze keer jongens en meisjes! Tot de volgende keer!
Knuffels en kusjes van Ilja